கவிஞர் மேகலைமணியன்

பேரழகா.., என் விழிகள் தேடும் ஓவியமாகஉன்னை வரைந்து கொள்கிறேன் நானடா கைகள் தொடும் ஸ்பரிசமாகஉன்னை நான் உணர்ந்து கொள்கிறேன் அகண்ட இப்பூமியினில்என் கரம் பற்றும்காவியனே என் கண்களுக்கு எப்போதுபுலப்படுவாய் என் பேரழகா கவிஞர் மேகலைமணியன்

பேரழகனே.., சொல்லிவிடேன் சொல்லிவிடேன்துடிக்கிறது என் சிந்தை! மலர்களோடு பேசி மந்தகாசபுன்னகை பூக்கிறாய்! உனது மனதின் பாதையைஒரு முறை கேட்டுப் பாரேன்கரடு முரடாகக் கிடந்ததைநான் நடந்து நடந்துசெப்பனிட்டதை அறிவாய்! மெளனிக்காதேமரித்துப் போவேன் நான் ஒரு முறை உன் நேசவார்த்தையை உயிர்ப்பித்து விடேன்நீ தான்…

பேரழகா.., இந்த நடுநிசி இரவினில் இந்த நிலவில்நீயும் நானும் முத்தமிட்டுக் கொள்வோம்பேரழகா…. எச்சில் முத்தத்தால்காதல் எனும் உணவுசமைத்து உண்போம்நாமிருவரும்! முத்தத்தின் ஈரம்கார்காலத்தின் முதல் மழையாகும்என் பேரழகா… கவிஞர் மேகலைமணியன்

பேரழகன்.., அவன் ஒருவன் தான் என்னுள் ஓராயிரம் கவிதைகளை கண்டெடுத்தவன் என் இதய சிப்பியில் முத்தானவன் என் மொத்தமும் ஆனவன் அவனே என் பேரழகன் கவிஞர் மேகலைமணியன்

பேரழகனே.., வாழ்க்கை எங்கோ வழுக்கி செல்கிறது… நேசமலர்களை மாலையாக கோர்த்து கொண்டே… கவிதைப் பேரழகனே உன் விழி வீச்சில் மயங்கியே நடை பயில்கிறேன்… ஐம்பதிலும் புதுப்பிக்கிறோமோபுத்தம் புது நேசமாய்… பேருவுகை கொள்கிறேன் பெரும் நேசமாய் என் பேரழகா! கவிஞர் மேகலைமணியன்

பேரழகனே.., பேசுவதற்கு தான் நானிருக்கின்றேனே… கேட்பதற்கு மட்டும்நீ அவ்வப்போதுவந்து போ… உன் மௌன மொழி கொண்டு நான் கவிதை சமைக்கிறேன்… என் பேரழகனே..! கவிஞர் மேகலைமணியன்

பேரழகன்.., உனது ஞாபகங்கள்எனக்கிட்டிருக்கும் முடிச்சுகளைஎதனாலும்அவிழ்த்து விட முடிவதில்லை.. தொங்கல் தென்படாதஒரு தொலைதூரப் பாலைவனமாய்நீண்டு கிடக்கின்றன எனது இரவுகள்.. நீ கனவினில் இட்டுச் சென்றமுத்தங்களின்தடயங்கள் ஏதும்கிடைக்கின்றனவா என்றுரகசியமாய்உளவு பார்த்துத் திரிகின்றனஎனது விரல்கள்… நீயும் நானும் பேசி சிரித்தபொழுதுகளின் சாயம்வெளுத்துப் போகாமல்அப்படியே புன்னகைக்கின்றன.. நீ…

பேரழகனே.., நீ இல்லாமல்நான் கடந்து போகும்ஒவ்வொரு மணித்துளியும்பாறையென கனத்துப்போகிறது..‌. உந்தன் குரல் கேட்காதுஎன் கவிதை நந்தவனத்துசொற்பூக்களும் சொற்பமாய்விடுமுறை கேட்டு விடைபெறுகிறது… வரிகளில் வண்ணத்தை பூசிடும்வண்ணத்துப்பூச்சியும்வழிமாறி பறக்கிறதுவலிக்கும் மனதோடு…. வெள்ளையடித்துகாத்திருந்த வெற்றுத் தாளும்என்ன எழுதிவிடப் போகிறாய்?என ஏளனத்தோடு கேட்கிறது…. என் பேரழகனே.., கவிஞர்…

பேரழகனே.., நாணிச்சிவந்த விடியற்காலைஉன் நேசத்தின் சாயல்… உன் எண்ணங்களில் வழிந்தோடும் மௌனப் பூட்டில்நேசப்பூக்கள் இதழ் விரிக்கும் சிநேகமாக… நிலவொளியின் குளிர்ச்சியெனஉற்சாக ஊற்று உன் சுவாசக்காற்று… அடங்கிடாத நேசப்பிரியத்தின்ஏகாந்தப்பெருவெளி நீயடா பேரழகா… நேசப் பெருவெளியில்நம் நியாபகங்களும் பேசிடுதே என் பேரழகா… என்றும் நீயெனவே…

பேரழகா.., நானில்லாமல் நீ தவித்திருந்த வேளைகளில்…….! நானுமிங்கு பலநூறு முறை உனை நினைத்து உதிரத்தை கண்ணீருடன் சேர்ந்து சிந்தியிருப்பேன்…….! உனதன்பு பனிச்சாரலாக எம்மீது வீழ்ந்திடா போதும்….!!! என் மொத்த சொர்க்கமும் நீ என்பேன்……! ஓராயிரம் முறை உன் விழிகளுக்குள் தொலைந்த எனைத்…