ஒரு காலத்தில் ஒரு செல்வந்தன் கடுமையான கண் வலியால் அவதிப்பட்டான். அவர் பல மருத்துவர்களைக் கலந்தாலோசித்து சிகிச்சையை முயற்சித்தார், ஆனால் எதுவும் உதவவில்லை. மேலும் கண் வலி முன்பை விட அதிகமானது. கடைசியாக, இதுபோன்ற பிரச்சனைகளுக்கு சிகிச்சை அளிப்பதில் வல்லுனர் என்று புகழ் பெற்ற ஒரு துறவியைப் பற்றி அவர் கேள்விப்பட்டார். அவனிடம் சென்று தன் பிரச்சனையைச் சொன்னான்.
துறவி அவரது பிரச்சனையைப் புரிந்துகொண்டு, “நீங்கள் பச்சை நிறங்களில் மட்டுமே கவனம் செலுத்த வேண்டும், உங்கள் கண்கள் வேறு எந்த நிறத்தையும் பார்ப்பதை தவிர்க்க முயற்சி செய்யுங்கள்” என்று கூறினார். செல்வந்தன் இந்த வகையான மருத்துவத்தை விசித்திரமாகக் கண்டான் மற்றும் அதை முயற்சிக்க முடிவு செய்தார். செல்வந்தன் ஓவியர்களைக் கூட்டி வரவழைத்து ஏராளமான பச்சை வண்ணப்பூச்சுகளை வாங்கி, துறவி கூறியதை போலவே தனது கண்ணில் விழும் ஒவ்வொரு பொருளும் பச்சை நிறத்தில் இருக்குமாறு அறிவுறுத்தினார்.
சில நாட்களில் அந்த மனிதனைச் சுற்றியுள்ள அனைத்தும் பச்சை நிறத்தில் இருந்தன. செல்வந்தன் சுற்றிலும் உள்ள எதுவும் வேறு எந்த நிறத்திலும் வராமல் பார்த்துக்கொண்டான். சில நாட்களுக்குப் பிறகு, துறவி செல்வந்தரைப் பார்க்க வந்தார், செல்வந்தரின் வேலைக்காரன் ஒருவன் பச்சை வண்ணப்பூச்சின் வாளியுடன் ஓடி வந்து துறவியின் மீது ஊற்றினான். துறவி வேலைக்காரனிடம் இதற்கான காரணத்தைக் கேட்டார்.
வேலைக்காரன் அதற்கு பதிலளித்தார், “நீங்கள் காவி வண்ணத்தில் உடை அணிந்துள்ளீர்கள், பச்சை நிறத்தை தவிர எங்கள் மாஸ்டர் வேறு எந்த நிறத்தையும் பார்க்க அனுமதிக்க முடியாது…”
அதைக் கேட்டு துறவி சிரித்துவிட்டு, “அவர் அணிவதற்கு ஒரு ஜோடி பச்சை நிறக் கண்ணாடியை நீங்கள் வாங்கியிருந்தால் செலவு குறைந்திருக்கும். நீங்கள் இந்த சுவர்கள், கட்டுக்கள் அனைத்தையும் சேமித்திருக்கலாம், மேலும் அவரது செல்வத்தில் பெரும் தொகையைச் சேமித்திருக்க முடியும்.. உங்களால் உலகத்தை பச்சையாக வரைய முடியாது.”
உலகை வடிவமைப்பது மாற்றுவது முட்டாள்தனம், முதலில் நம்மை வடிவமைப்போம். நம் பார்வையை மாற்றுவோம், அதன்படி உலகம் தோன்றும்.